Arn-Identified Flying Objects and Alien Friends - “Summer's Gate”Een episch afscheid aan de rand van een brandende wereld

Met een lengte van meer dan 12 minuten is "Summer's Gate" niet alleen een nummer - het is een reis. Een slotnummer dat zowel een zegen als een waarschuwing aanvoelt, het bekroont het ambitieuze dubbelalbum 17 Birds at the Summer's Gate van het Zweedse project Arn-Identified Flying Objects and Alien Friends. Het is, naar alle waarschijnlijkheid, zijn meest uitgebreide, filmische stuk tot nu toe - deels klaagzeur, deels slaapliedje, deels elegie voor een wereld die met elk seizoen verder aan de randen lijkt te rafelen. Geboren uit de creatieve bodem van Redmoon en geleid door de hand van power-pop artisan David Myhr, heeft dit project altijd gedanst tussen genres en tijdperken. Maar met "Summer's Gate" kijkt Arn minder naar het verleden voor stijl en meer naar het heden voor betekenis. Hoewel het nummer in 2020 is geschreven - voordat de wereldwijde krantenkoppen nog donkerder werden - ontvouwt het zich vandaag met griezelige precisie.

Zijn boodschap, geweven door weemoedige melodieën en blues-gekuste gitaar, klinkt nu waarheidsgetrouwer dan ooit. De baan opent geduldig, als een zon die laag hangt boven een veld dat te veel zomers heeft gezien. Akoestische texturen ontmoeten zachte elektrische fakkels, en de zang - zacht, menselijk, nooit te veel - dragen de luisteraar zachtjes in de lange schaduw van het nummer. Er zijn echo's van Pink Floyd's uitgebreide arrangementen, van psych-folk uit het begin van de jaren '70, van Zweedse volksklaagzinnen die door de wind over noordelijke heuvels worden gedragen. Maar het is de coda, een beklijvend instrumentaal onder leiding van voormalig Redmoon-gitarist Daniel Lagerlöf, die "Summer's Gate" verheft tot iets dat verder gaat dan een nummer. Zijn gitaar zingt, rouwt en lost uiteindelijk op in stilte - als een laatste boodschap uit een vervagende wereld.

Dit is geen track voor radiobewerkingen of eenvoudige afspeellijsten. Het vraagt om tijd, en in ruil daarvoor geeft het diepte. Het schreeuwt niet om gehoord te worden; het wenkt je naar binnen, als een oude vriend die een poort opent naar het verleden, de toekomst of beide. Er is hier melancholie, maar ook duidelijkheid. Er is gewicht, maar ook gratie. "Summer's Gate" is misschien het einde van het album, maar het voelt als een nieuw hoofdstuk, wachtend net voorbij de heklijn. En als je goed luistert, hoor je niet alleen de muziek, maar ook de wereld die het probeert te redden.

Galerij