“Bastien Pons en Frank Zozky toveren schoonheid uit de leegte”

In "Black Clouds" biedt de Franse geluidskunstenaar Bastien Pons, samen met Frank Zozky, een bezwerende meditatie over geheugen, verval en perceptie. Het stuk, afkomstig van Pons' debuutalbum Blinded, is minder een lied dan een atmosferische constructie – een sonische omgeving waarin schaduw en textuur melodie en ritme vervangen. Pons, opgeleid in de musique concrète onder Bernard Fort, benadert geluid niet als een voertuig voor entertainment, maar als sculpturaal materiaal, waarbij hij frequenties en ruis vormgeeft zoals een fotograaf licht en schaduw manipuleert. Vanaf de openingsmomenten omhult "Black Clouds" de luisteraar in een bijna tastbare duisternis. Gezoem, drones en gebroken vocalen zweven door een landschap dat tegelijkertijd uitgestrekt en claustrofobisch aanvoelt.

Zozky's bijdragen voegen emotionele zwaarte toe – een lage, menselijke resonantie binnen de abstractie, als adem die echoot in een verlaten kathedraal. Het tempo van het nummer is weloverwogen, de ontwikkeling ervan aanvankelijk onmerkbaar; texturen veranderen zoals licht over oude film vervaagt. Pons' genialiteit schuilt in zijn zelfbeheersing. Er is geen climax, geen ontknoping – alleen de langzame ophoping van sonisch stof, een voelbaar gevoel van gewicht en stilte. Invloeden zoals Lustmord, Coil en Murcof zijn duidelijk aanwezig, maar "Black Clouds" overstijgt imitatie en reikt naar iets uniek introspectiefs en filmisch.

Het voelt alsof je door de negatieve ruimte van een herinnering wandelt, waar elk geluid – een schraapsel, een gefluister, een puls – een emotioneel residu achterlaat. Wat "Black Clouds" zo boeiend maakt, is de toewijding aan ongemak. Pons en Zozky ontzeggen de luisteraar de gemakkelijke bevrediging van melodie of beat. In plaats daarvan bouwen ze een fragiele wereld die bewoond moet worden in plaats van geconsumeerd. Elke toon is weloverwogen; elke stilte betekenisvol. Dit is muziek die stilte eist – die degenen beloont die bereid zijn zich over te geven aan de langzame ontbinding ervan. In een tijdperk geobsedeerd door directheid, staat "Black Clouds" symbool voor een stille rebellie: een uitnodiging om diep te luisteren, te vertoeven in onzekerheid en schoonheid te vinden in het onopgeloste.