Bloomfield Machine - "Copium": een onderbewust slaapliedje in zeventien bewegingen

Uit de rustige hoeken van een appartement in Huntington Beach komt Copium, de nieuwste creatie van Bloomfield Machine - het soloproject van multi-instrumentalist en producer Brian Kassan. Uitgebracht op 12 juli 2025, ontvouwt deze verzameling van zeventien nummers zich als een droom die melancholie en hoop in evenwicht brengt, een reeks sonische vignetten die niet uit bewuste intentie lijken te komen, maar uit de diepere stromingen van de geest. Waar eerdere Bloomfield Machine-releases soms neigen naar openheldere duisternis, neemt Copium een zachter traject. Van het openingsnummer "Clusterflux" tot het titelnummer, het album sluit in stijl af met "Emophilia". Minimalistische en ambient-tracks zoals Diminishing Returns en Trading Happiness distilleren Kassan's melodische instincten in hun puurste vormen - ongehaast, overzichtelijk en diep evocatief. Maar zelfs in zijn meest ingetogen momenten verliest het album nooit de onmiskenbare trekkracht van zijn melodische haken, een anker in de veranderende getijden van geluid.

Kassan's proces, volledig op zichzelf staand, draagt bij aan het intieme karakter van het album. Elk nummer is uitsluitend door hem geschreven, uitgevoerd, geproduceerd en gemasterd, helemaal opnieuw opgebouwd met behulp van Reason DAW en een eclectische verzameling instrumenten en geluiden die in de loop der jaren zijn verzameld. De resultaten dragen de afdruk van een "slaapkamerkunstenaar" in de meest overtuigende zin - persoonlijk, onmiddellijk en onaangetast door externe glans. Muzikaal put Copium uit tientallen jaren invloed, van de textuurverkenningen van Boards of Canada en Aphex Twin tot de sfeervolle synthwerelden van Gary Numan en Depeche Mode.

Glitchy texturen bestaan naast weelderige harmonieën, waardoor muziek ontstaat die zowel cerebraal als tactiel is. Tracks zijn vaak kort, maar ze laten aanhoudende indrukken achter, als fragmenten van gedachten die je niet helemaal kunt benoemen, maar toch kunt voelen. In essentie is Copium minder een lineair album dan een reeks emotionele snapshots - zeventien kleine maar resonerende ruimtes waar melancholie warmte ontmoet. Het best te horen via een koptelefoon, beloont de aandacht voor detail: het zwakke gesis onder de synths, de geest van een basnoot, de manier waarop stilte tussen de geluiden door mag ademen. Met Copium draait Bloomfield Machine naar binnen en biedt een album dat niet spreekt in uitspraken, maar in stille waarheden.