“Circle of Doubt”: Rosetta West's betoverende afdaling naar blues en geloof

Rosetta West's nieuwste nummer "Circle of Doubt" draait als een rookring in een gedimplicte tempel, wervelend met oude wierook, bluesdonder en psychische onrust. Afkomstig uit Illinois, maar ongemoord klinkend van elke plaats of tijd, kanaliseert de band mystieke bluesrock met een zware neiging tot psychedelia, wereldfolk en spirituele onbehagen. Uitgebracht op 29 april 2025, in poëtische afstemming met Beltane - een vuurfestival van transformatie - is het lied zowel een klaagzang als een aanroep. Vanaf de eerste betoverde riff weeft "Circle of Doubt" een tapijt van grit en zwaartekracht. De hypnotiserende gitaar verankert het nummer als een ritueel gezang, de herhaling ervan is zowel geaard als claustrofobisch, een lus waarin de verteller eeuwig gevangen lijkt te zitten. Daarachter bogen spookachtige solo's zich als verre gebeden, wat suggereert dat er nog steeds iets hogers is dat de moeite waard is om naar te reiken - zelfs als de klim onmogelijk aanvoelt.

Het lied ploetert vooruit met de vermoeidheid van iemand verbrand door onzichtbare branden, uitgeput door de onzichtbare oorlog die in de ziel wordt gevoerd. De zang van Joseph Demagore, gruizig en wetend, draagt het gewicht van deze spirituele vermoeidheid. Zijn bevalling smeekt nooit om medelijden; het staat eerder als een gekneusd bewijs van overleven. Naast hem, de behendige gelaagdheid van keyboards, bas en percussie door Jason X en Nathan Q. Scratch construeert een sonisch labyrint - complex, weerklinkend en onmiskenbaar levend. Dit is muziek om niet alleen naar te luisteren, maar om doorheen te dwalen. Lyrisch roept "Circle of Doubt" het terrein van de mystieke ineenstorting op - het wrak van het geloof, de desillusie met goddelijke beloften en de echo van de eigen stem in een grot van tweede gokken. Toch, ergens in zijn plooien, blijft een polsslag over - een flikkering van verzet, een vage sintel van geloof die wacht om aangewakkerd te worden.

Het hoofdnummer wordt begeleid door het beklijvende "The God Who Made Me Cry", een bonusnummer dat het emotionele terrein verdiept. Waar "Circle of Doubt" door desoriëntatie loopt, confronteert dit begeleidende stuk spiritueel verraad frontaal en durft de goden zelf in twijfel te trekken. Samen vormen de twee nummers een Beltane-vuur van blues en reckoning - muziek die in gelijke mate verschroeien en kalmeren. Rosetta West speelt niet alleen liedjes; ze roepen ze op vanaf een plek die zowel gewond als wijs is. "Circle of Doubt" is geen schreeuw om redding - het is een met blues doordrenkte kaart door de storm.

Galerij