In de Riptide: Dashed To Shivers levert een sonische afrekening met "Undertow"

Dashed To Shivers stort in als een vloedgolf met hun nieuwste album Undertow, een 13-track storm van synth-geregen screamo, indie grit en rauwe punk-emotie. Afkomstig uit de regio Münsterland in Duitsland, buigt deze vierdelige genregrenzen met roekeloze finesse, put uit nostalgie uit de jaren 80, post-hardcore chaos en filmische flair - allemaal terwijl ze een felle emotionele kern in het centrum van hun geluid planten. Vanaf de openingsstoot van Dry My Tears wordt je halsoverkop in de onderstroom gegooid - geen waarschuwing, geen zweven, gewoon puur gevoel. De gitaren snijden door met scheermesachtige energie, drums bonzen als donder onder de huid, en Sebastian Kavermann's vocale prestaties scheuren tussen angst en helderheid, waarbij geesten in elke lettergreep worden opgeroepen. Dit is geen lawaai omwille van lawaai - het is bloedende hartcatharsis gehuld in gestructureerde anarchie.

De liedjes raken met atmosferische spanning voordat ze uitbarsten in melodische uitdaging. De band weet wanneer ze zich moeten inhouden, wanneer ze een synth op de achtergrond moet laten glinsteren of een instrumentaal net lang genoeg moet laten hangen om te steken. Ze begrijpen dynamiek als weinig anderen in hun rijstrook: het is niet alleen luid en stil - het is breuk en oplossing. Elk lid brengt zijn gewicht met zich mee - het gitaarwerk van Dominik en André weeft licht en schaduw, terwijl Stefan op drums het tempo duwt zonder ooit de polsslag te verliezen. Er is hier een chemie die leeft aanvoelt, aangescherpt door talloze uren van sonische experimenten en zielsonderzoek. Lyrisch gezien gaat Undertow evenveel over introspectie als over protest. Er is woede, ja, maar er is ook kwetsbaarheid, mededogen en een beklijvend gevoel van aanwezigheid.

Dit zijn geen liedjes die bij elkaar worden gegooid - het zijn opzettelijke transmissies vanuit emotionele diepten. Why/Failed, het laatste nummer, sluit het album af als een bekentenis die door een megafoon wordt gefluisterd - zacht genoeg om te kneuzen, luid genoeg om te redden. Dashed To Shivers probeert er niet in te passen - ze zijn hun eigen sonische pad aan het uitwerken en Undertow is hun manifest. Grit ontmoet gratie. Woede ontmoet melodie. Het is een album dat weigert compromissen te sluiten en je uitnodigt om te slaan, te denken, te schreeuwen en misschien zelfs te huilen. In een scène die vaak overspoeld wordt door imitatie, staat Undertow hoog als een originele kracht. Dashed To Shivers is niet alleen een naam - ze zijn een gevoel, een breuk, een schok voor het hele lichaam. En dit album? Het is de riptide die je naar binnen trekt en niet meer loslaat.

Galerij