Joe Hodgson - “Fields Of Redemption” Een Gitaar Spreekt Waar Woorden Tekort Komen

Geboren uit de wilde luchten en door stormen geteisterde heuvels van Ballymagorry, Noord-Ierland, is Joe Hodgson's Fields of Redemption niet alleen een album - het is een reis die is uitgehouwen in melodie, geheugen en beweging. Over vijftien instrumentale nummers en één vocale uitbijter "Since You Had A Hold On Me", creëert Hodgson een ingrijpend verhaal dat niet door middel van teksten wordt verteld, maar door de expressieve stem van zijn gitaar. Hier spreken snaren als oude vrienden; ze rouwen, verheugen zich, rebelleren en zoeken uiteindelijk vrede. Vanaf de eerste noot pulseert Fields of Redemption met de energie van een diep geleefd leven. Het is een gedurfde, diverse plaat die weigert netjes in een genre te zitten. Blues en rock vormen zijn ruggengraat, maar jazz bloeit, Ierse echo's, filmische bogen en progressieve wendingen zijn overal gelaagd. Net als het landschap dat hem heeft gevormd, is Hodgson's muziek ruig maar mooi, rusteloos en toch vol verlangen. Hij speelt geen noten - hij vertelt verhalen door middel van toon.

Elk nummer voelt als een hoofdstuk in een bredere spirituele en emotionele odyssee. De titel van het album is geen toeval: verlossing is het leidende licht. Of het nu gaat om stijgende solo's, met ziel doordrenkte riffs of zachte akoestische intermezzo's, Hodgson brengt een persoonlijke zoektocht in kaart om wonden uit het verleden te verzoenen, thuis te eren en iets te vinden dat op vrede lijkt. Er is grit in het spel, maar altijd een gevoel van gratie, alsof elke zin zowel last als bevrijding met zich meebrengt. Wat Fields of Redemption verheft, is de onverschrokken variëteit. Het ene moment ben je in een woestijnblues-hallucinatie, het volgende moment in een door de wind geveegde Keltische mijmering, en dan race je plotseling door rotsgevoede catharsis. Maar op de een of andere manier, ondanks de tonale verschuivingen, blijft het album opmerkelijk samenhangend - met elkaar verbonden door Hodgson's onwrikbare gitaaridentiteit en de meesterlijke productie van Chris James Ryan.

Ondersteund door een krachtige ritmesectie - Philipp Groyssboeck op drums en Vinzenz Benjamin op bas - is de sonische basis van het album gespierd maar toch gevoelig, waardoor Joe's gitaar voldoende ruimte heeft om te ademen, te schreeuwen en te fluisteren. In een tijdperk van vluchtige singles is Fields of Redemption zonder excuses een volledige albumervaring. Het vraagt om uw aandacht - en beloont het met diepte, dynamiek en een zeldzame oprechtheid. Joe Hodgson speelt niet alleen gitaar - hij vertaalt emotie in geluid. En met Fields of Redemption nodigt hij ons niet alleen uit om te luisteren, maar ook om te voelen, na te denken en misschien om te genezen.

Galerij