Lantaarnlicht & Liminal Wegen - De intieme wereld van Ben Heyworth's "Creatures"

Ben Heyworth's Creatures EP ontvouwt zich als een handgeschreven brief, niet van ver gestuurd, maar van ergens teder en vertrouwd. Live gevolgd in Manchester's Blueprint Studios, drijven de drie nummers zachtjes over geheugen, droom en reflectie - elk een zachte penseelstreek op een doek van gevoel. Het begint met "Narrowboat", waar Heyworth ons een donkere avond aan de rand van het water brengt. Akoestische snaren rimpelen als het oppervlak van een kanaal in de schemering, en zijn stem arriveert als een zwijg - voorzichtig, beschouwd, diep menselijk. Er is hier geen haast. Alleen het langzame verzamelen van kleine afbeeldingen: lantaarns zwaaien in het donker, gelach over de oever, de rituele gratie van gewone dagen. Het lied ademt in stilte en laat het bloeien. Thuis, op dit moment, is geen huis maar een ritme van licht en geluid.

Dan komt "Image of Roads", en de spreuk verschuift. Een pols begint - een laag gezoem van verlangen gewikkeld in beweging. De baan beweegt als een nachtrit over eindeloze snelwegen, waar elke kilometer vervaagt in de volgende, en koplampen vragen stellen over de toekomst. De piano pulseert van terughoudendheid en Heyworths stem zweeft tussen vastberadenheid en aarzeling. Achtervolgen we iets echts, of rennen we gewoon weg van de geesten in de achteruitkijkspiegel? Het is een prachtig onrustige meditatie over beweging - niet alleen door de ruimte, maar ook door tijd en denken. De EP eindigt met het levendige droomlandschap van "Creature Double Feature", een stuk waarin mythe hand in hand gaat met melodie. Dit is Heyworth op zijn meest theatrale: orgels kabbelen, trompetsteken glinsteren door de mist en schimmige figuren - narren, raven, echo's - paraderen over het geluidspodium.

Het voelt alsof je een fabel binnenstapt waar de waarheid zich verschuilt achter maskers. Maar zelfs in zijn surrealistische wendingen blijft de emotie dicht bij de huid. Creatures zijn misschien kort, maar hun resonantie is blijvend. In slechts drie nummers biedt Ben Heyworth een stille triomf - een reis die beweegt tussen stilte en beweging, duidelijkheid en mysterie. Zijn stem is stabiel, ongedwongen en leidt luisteraars door een wereld waar niets wordt geschreeuwd, maar alles ertoe doet. Het is geen grootse aankomst, maar een sierlijke terugkeer - het geluid van een artiest die niet alleen zijn weg vindt, maar ons laat zien hoe we kunnen vertragen en luisteren.

Galerij