Logica Abstracta - "fEast" Een ritueel in licht en schaduw

Met "fEast", het tweede hoofdstuk in Logica Abstracta's Ad Astra video EP, gaat de reis naar stille verwondering verder - dieper, donkerder en ingewikkelder. Waar "Ad Astra" zijn blik in meditatieve ontzag naar de hemel wierp, wortelt "fEast" zichzelf in het symbolische. Het is een ceremoniële ontvouwing van geluid en schaduw, waar het verhaal niet naar voren komt door plot, maar door ritme, herhaling en ritueel. Dit is niet alleen een vervolg - het is een afdaling naar de texturen achter de stilte. Gemaakt met een toewijding aan analoge zuiverheid, ontvouwt "fEast" zich als een levende installatie. Dit is projectortheater, geen digitale sjoem. Elk frame is gelaagd met tactiele aanwezigheid, terwijl echte objecten en schaduwen geleidelijk veranderen in hun geprojecteerde tegenhangers. Er is iets diep menselijks in dit proces - kijken hoe het tastbare oplost in licht, kijken hoe de realiteit een metafoor wordt. De beelden, die doen denken aan experimentele cinema uit het midden van de eeuw en abstracte performancekunst, evolueren langzaam en opzettelijk.

Wat in structuur begint, verandert uiteindelijk in emotie. De muziek zelf weerspiegelt deze evolutie. Vadim, het brein achter Logica Abstracta, laat de sfeer het verhaal doen. Omgevingstexturen wervelen met een doel, tegelijkertijd zachtaardig en zwaar. Het sonische landschap van "fEast" voelt meer geaard aan dan "Ad Astra", maar het behoudt dezelfde ruimtelijkheid - alsof je door een heilige plek loopt met een koptelefoon vol sterren. Tonen resoneren met geduld; geen enkele noot wordt gehaast en geen gebaar voelt toevallig aan. Elk geluid draagt bij aan een geheel dat meer ervaringsgericht dan muzikaal is, meer aanwezigheid dan prestatie. En toch is "fEast" niet zonder spanning. Er is een beklijvende onderstroom, een gevoel van een dieper verhaal dat zich een weg baant onder de oppervlakte. Als "Ad Astra" de droom was om naar buiten te reiken, dan is "fEast" de handeling van naar binnen keren - het verzamen van wat werd gevonden, het voorbereiden op wat daarna komt.

Het is de pauze tussen ademhalingen, de ruimte voor de volgende beweging. Wat dit werk doet resoneren, is de weigering om tegemoet te komen aan het moderne spektakel. Het vereist geen aandacht - het verdient het door stilte, door integriteit, door een diep respect voor het vermogen van de kijker om te voelen zonder dat het hem verteld hoeft te worden. In een cultuur van lawaai biedt Logica Abstracta's "fEast" iets veel krachtigers: focus. Deel twee van Ad Astra gaat niet alleen verder met het verhaal - het verdiept het. En daarbij vraagt het ons om met de schaduwen te zitten, zonder verwachting te luisteren en te smullen van de schoonheid van het langzame en het oprechte.

Galerij