Reflecties in vervorming: YACOVELLI's 'Doppelganger' snijdt diep

Uitgebracht op 25 april, "Doppelganger" is een rauwe, vluchtige storm van YACOVELLI - een nummer dat niet alleen genres overspant, het verdeelt ze open. Met deze tweede single gooit het Nu York neo-grunge collectief een handschoen naar beneden: een grommende, vervormingszware duik in het gebroken zelf. Het is punk gefilterd door een gebarsten lens, grunge doordrenkt van zweet en alternatieve rock die nooit om toestemming vraagt. Vanaf de sprong huilt het nummer tot leven met een kromgetrokken, sirene-achtige gitaar die aanvoelt als een waarschuwingsschot. Er is spanning in de lucht - opgerold, vies, elektrisch. Gitaren stapelen en schrapen, drums wiebelen en rijden, en frontman Alex Yacovelli levert zang als een man die worstelt met iets dieps en onwrikbaars. Er zit grit in elke seconde, maar ook precisie - chaos gevormd door intentie.

"Doppelganger" rijdt niet op een golf - het slaat in een. Het nummer bouwt op in langzame, opzettelijke lagen, wordt luider, gemener, meer onschand. Tegen de tijd dat het laatste refrein raakt, is het niet langer een lied - het is een inzinking, een doorbraak, een schreeuw vanuit het steegje van de ziel. De productie is strak maar nooit steriel. Het zweet. Het kokt. Het ademt zwaar. YACOVELLI's geluid - een grommende mix van Bowery punk grime en Seattle-sludge - voelt zowel bewoond als gloednieuw aan. Er is hier geen nostalgie, alleen opstanding. Denk aan duikbars en kapotte versterkers. Denk aan stedelijke poëzie gewikkeld in prikkeldraad. De band leunt in de dualiteit: schoonheid en wrak, controle en ineenstorting, zelf en schaduw.

Het hart van het nummer klopt van angst en confrontatie, worstelend met identiteit niet als een concept maar als een crisis. Het is een nummer dat het moment vastlegt waarop je naar jezelf kijkt en niet herkent wie achterom staart - en in plaats van weg te kijken, leunt YACOVELLI naar binnen. De climax lost niet op; het explodeert. Muren van geluid komen naar binnen als een exorcisme ter grootte van een stadion, doordrenkt van pluisheid en woede. Het is op de beste manier over-the-top - operatisch, losgeslagen, onvergetelijk. Met "Doppelganger" gaat YACOVELLI niet alleen door met het definiëren van het "Nu York"-geluid - ze slijpen het tot een mes. Dit is muziek met bloed op zijn knokkels en poëzie in zijn littekens. Luid, onverschrokken en meedogenloos menselijk, het nummer laat een spoor achter - en misschien een blauwe plek.

Galerij