Rosetta West herdefinieert hun nalatenschap in "Gravity Sessions"

Rosetta West's Gravity Sessions is een opvallend bewijs van de kracht van live-optredens - een onverbloemde, zielsverblindende plaat die een band vastlegt die niet achter het verleden aan zit, maar het opnieuw verbeeldt. De zeven-track release, gevolgd gedurende een paar intense dagen in Chicago's Gravity Studios met producer Doug McBride, voelt urgent, intiem en diep geworteld in zowel persoonlijke als collectieve geschiedenis.

Openend met "Dora Lee (Gravity)," zet het album meteen zijn toon: gedurfd maar kwetsbaar, rauw maar opzettelijk. De band blaast dit eerdere nummer nieuw leven in en hervormt het tot een broeierige, sfeervolle opener. De stem van Joseph Demagore is gestructureerd met ervaring - zijn dominante aanwezigheid versterkt door glinsterende gitaarecho's en een ritmesectie die de grens loopt tussen terughoudendheid en voortstuwing. Dit is niet alleen een prestatie; het is een aanroep.

Halverwege het album biedt "Suzie" een adrenalineschot naar het hart van de set. Het is gruizig en ongefilterd en onthult Rosetta West's flair voor gecontroleerde chaos. Met wervelende psychedelia geweven door crashende drums en hypnotiserende baslijnen, pulseert de track met rusteloze energie. De onvolkomenheden - snaargeluid, ambient mic morsen - maken geen afbreuk, maar verbeteren de directheid, waardoor de luisteraar dichter bij de kamer wordt getrokken waar het gebeurde. Het is een hoogtepunt dat ons eraan herinnert: realtime creatie draagt een magie die geen enkele hoeveelheid studiopoets kan repliceren. Naar het einde toe verschuift "Venous Blue (Gravity)" de stemming en biedt ruimte om na te denken. Het is langzaam brandend en spectraal, gevormd door met galm doordrenkte gitaarmelodieën en een gestaag, geduldig ritme. Het nummer zweeft in plaats van te rijden, en onthult daarbij een stille intensiteit die lang blijft hangen nadat het laatste akkoord is opgelost. Het is alsof de lucht zelf een deel van de compositie wordt en de stilte vasthoudt als adem.

Wat Gravity Sessions echt meeslepend maakt, is de eerlijkheid. Dit zijn doorgewinterde muzikanten - Demagore, bassist Herf Guderian en drummer Mike Weaver - die zonder pretentie spelen, waardoor de onvolkomenheden net zo luid kunnen spreken als de crescendos. Er is geen schuilplaats, geen polish om kwetsbaarheid te maskeren. In plaats van het verleden te herhalen, claimt Rosetta West het terug en gebruikt de rauwheid van live-opnames om dieper te graven. Gravity Sessions is geen overwinningsronde, maar een herbevestiging: een band die rechtop staat in het moment, ongefilterd en fel aanwezig. Het resultaat is een zeldzaam soort plaat - een die je niet alleen uitnodigt om te luisteren, maar ook om te voelen.

Galerij