“S.M.S.tt.D.” door Hugo Oak - Een hymne voor het spookachtige hart

Het begint niet met lawaai, maar met een gefluister - het soort dat net onder de ribben zweeft, gestaag en langzaam, als adem voor de biecht. In S.M.S.tt.D. (Sold My Soul to the Devil), de Nederlandse zanger en producer Hugo Oak keert niet zomaar terug - hij staat op, met een geluid doordrenkt van verlangen, bevrijding en de stille chaos van verdriet. Gemaakt in eenzaamheid en gelaagd met eerbied, S.M.S.tt.D. is zowel gebed als protest. Gelaagde vocale harmonieën - volledig gemaakt van Hugo's eigen stem - creëren een beklijvende onderstroom, die de emotionele zwaartekracht van het nummer versterkt zonder de intimiteit ervan te overweldigen. Filmisch en toch rauw, het nummer voelt minder als een lied en meer als een afrekening - een moment waarop het heilige het gebroken ontmoet en zich voor geen van beide verontschuldigt.

Geschreven in de lucht tussen Mexico en Los Angeles, en gedeeld met zijn vader voor zijn overlijden, echoot het lied met het gewicht van afscheid, erfenis en de noodzaak om iets zinvols te maken van pijn. Na jaren te hebben doorgebracht met het verlichten van wereldwijde podia als leadzanger en keyplayer voor Satori & The Band From Space, is Hugo Oak weggestapt van het spektakel en in de schaduw - niet om te verdwijnen, maar om het zelf te herontdekken dat hij ooit heeft gedempt. Het resultaat is muziek die niet langer goedkeuring zoekt, maar spreekt vanuit noodzaak. S.M.S.tt.D. markeert die transformatie: het moment dat een artiest stopt met optreden en begint te onthullen. Er zit een viscerale intensiteit in de structuur van het nummer. De productie is schaars en filmisch en bouwt sfeer op in plaats van overvolle emoties.

Gospelkoren stijgen als geheugen, en de beat ademt als een puls net onder de huid. Hugo's stem - versleten, breed en eerbiedig - beweegt er doorheen als rook, opstijgend van ergens diep van binnen. Dit is geen nummer dat is gebouwd voor hitlijsten. Het is een stukje waarheid, weergegeven in slow motion. Fans van James Blake, Labrinth en Frank Ocean zullen hier een verwante pijn vinden, maar Hugo Oak's stem - en visie - is volledig van hemzelf. S.M.S.tt.D. is minder een enkele en meer een drempel. Een kruiste alleen, met verdriet als getuige en wedergeboorte als doel. In deze stille storm van een lied zingt Hugo Oak niet alleen - hij laat los. En daarbij nodigt hij ons uit om hetzelfde te doen.

Galerij