Tom Minor - "The Manic Phase" Onder de neon: liedjes van de rand van een stad en het zelf

Afkomstig van de Londense N1 keert singer-songwriter Tom Minor terug met The Manic Phase - een levendige, viersporenkroniek van innerlijke chaos, stadsnachten en gebroken identiteiten. Geworteld in een geluidslandschap dat draden trekt uit indierock, punk, powerpop en new wave, is Minor's nieuwste aanbod minder een verzameling liedjes dan een koortsdroom gekleed in gitaarfuzz, soul-getinte refreinen en lyrische humor. In het hart van de EP ligt "Steve" - ook bekend als Thievin' Stephen - een levensgrote Soho-zwerver wiens verhaal door de plaat gaat als de halfware herinnering van een oude vriend. Zijn karakter, tragisch en magnetisch, is voor velen een stand-in: de manische energie van de jeugd, de filosofieën op straatniveau en het emotionele verloop dat gepaard gaat met een beetje te hard, een beetje te snel leven. Minor schrijft niet alleen liedjes - hij schrijft de levens die we alleen vanuit de hoek van een pub opvangen.

Opent met het titelnummer, The Manic Phase, stormt de EP een duizelingwekkende high binnen, waar existentiële komedie ontmoetingt met bijtend commentaar. Het is een sonische wervelwind die echot met gebroken hoop, vervormde spiegels en volkslied verzet. De teksten zwaaien van poëtische absurditeit naar doordringende waarheid, verpakt in ritmes die niet stil zullen zitten. Het is een welkome afdaling naar Minor's versie van de Soho-onderbuik - deels hallucinatie, deels biechtcabine. Saturday Eats Its Young draagt de chaos voort met jangelende riffs en scherpe bochten, in navolging van de cyclische desillusie van weekendstrijders. Expanding Universe verschuift de toon en injecteert filosofische verwondering in een compacte melodische uitbarsting. En tot slot biedt Future is an F Word geen oplossing, alleen een schouderophalen naar wat de volgende stap is - een passend dicht bij een record dat onzekerheid met open armen durft te omarmen.

Geproduceerd door Teaboy Palmer, Finchley Road's zelfbenoemde Phil Spector, NW3 is de sonische identiteit van de EP zowel gepolijst als uit de hand. Het is indierock met een vleugje waanzin, garage soul met een zwak voor poëzie, en vooral een diep persoonlijke weergave van gedeelde instabiliteit. Minor jaagt niet op cool - hij beschrijft de ineenstorting. Maar binnen die ineenstorting is er warmte, humor en de vermoeide glimlach van iemand die te veel heeft gezien en er nog steeds over wil zingen. In The Manic Phase geeft Tom Minor ons meer dan muziek - hij geeft ons het overlevingstheater.

Galerij